24ژانویه 2022 - بر اساس تحقیقات جدیدی که امروز در مجله انجمن قلب آمریکا منتشر شد، مردان میانسالی که بیشتر مضطرب و نگران هستند، ممکن است با افزایش سن در معرض خطر بیولوژیکی بیشتری برای ابتلا به بیماری قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع 2، که بیماری قلبی متابولیکی نیز نامیده می شود، باشند.

دکتر Lewina Lee، نویسنده اصلی این مطالعه، استادیار روانپزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون، و محقق و روانشناس بالینی در مرکز ملی اختلال استرس پس از سانحه، گفت: در حالی که شرکت‌کنندگان در این مطالعه عمدتاً مردان سفیدپوست بودند، یافته‌های ما نشان می‌دهد که سطوح بالاتر اضطراب یا نگرانی در میان مردان با فرآیندهای بیولوژیکی مرتبط است که ممکن است منجر به بیماری‌های قلبی و مشکلات متابولیکی شود و این ارتباط‌ها ممکن است خیلی زودتر از آنچه که معمولاً تصور می‌شود- به طور بالقوه از دوران کودکی یا جوانی- شکل گرفته باشد.

برای ردیابی رابطه بین اضطراب و عوامل خطر بیماری قلبی متابولیکی در طول زمان، محققان داده‌های شرکت‌کنندگان در مطالعه هنجار پیری را که یک مطالعه طولی از فرآیندهای پیری در مردان است، تجزیه و تحلیل کردند. این تجزیه و تحلیل شامل 1561 مرد (97 درصد سفیدپوست) بود که در سال 1975 میانگین سنی آنها 53 سال بود. مردان ارزیابی های اولیه روان رنجوری و نگرانی را تکمیل کردند و در آن زمان بیماری قلبی عروقی یا سرطان نداشتند. یک پرسشنامه شخصیت، روان رنجوری را در مقیاس 0-9 ارزیابی کرد. علاوه بر این، محققان با یک ابزار ارزیابی نگرانی از آنها پرسیدند که چند بار در مورد هر یک از 20 مورد، با 0 به معنای هرگز و 4 به معنای همیشه نگران هستند.

"روان رنجورخویی" یک ویژگی شخصیتی است که با تمایل به تفسیر موقعیت‌ها به‌عنوان تهدیدکننده، استرس‌زا و/یا طاقت‌فرسا مشخص می‌شود. افراد با سطوح بالای روان رنجورخویی مستعد تجربه احساسات منفی - مانند ترس، اضطراب، غم و عصبانیت - شدیدتر و مکرر هستند. نگرانی به تلاش های ما برای حل مشکل در مورد موضوعی اشاره دارد که نتیجه ی آینده آن نامشخص و بالقوه مثبت یا منفی است. نگرانی می تواند یک فرآیند تطبیقی ​​باشد، برای مثال، زمانی که ما را به راه حل های سازنده سوق دهد. با این حال، نگرانی همچنین می تواند ناسالم باشد، به خصوص زمانی که غیرقابل کنترل شود و در عملکرد روزانه ی ما اختلال ایجاد کند.

پس از ارزیابی اولیه، مردان هر 3 تا 5 سال یک بار معاینه فیزیکی و آزمایش خون انجام دادند تا اینکه یا فوت کردند یا از مطالعه انصراف دادند. تیم تحقیقاتی از داده‌های پیگیری تا سال 2015 استفاده کرد. در طول بازدیدهای بعدی، هفت عامل خطر قلبی متابولیکی اندازه‌گیری شدند: فشار خون سیستولیک (عدد بالایی)؛ فشار خون دیاستولیک (عدد پایینی)؛ کلسترول تام؛ تری گلیسیرید؛ چاقی (بر اساس شاخص توده بدنی)؛ سطح قند خون ناشتا؛ و نرخ رسوب گلبول قرمز (ESR)که یک نشانگر التهاب است.

یک عامل خطر برای بیماری قلبی متابولیکی زمانی در محدوده پرخطر در نظر گرفته می‌شود که یا نتایج آزمایش برای عامل خطر بالاتر از نقطه ی مرزی(cut-point) تعیین‌شده توسط دستورالعمل‌های ملی باشد، یا شرکت‌کننده داروهایی برای مدیریت آن عامل خطر مصرف ‌می کند (مانند داروهای کاهش دهنده کلسترول). نمره ی مرزی برایESR به عنوان یک عامل خطر، استاندارد نشده است، بنابراین شرکت‌کننده زمانی برای این عامل در رده ی پرخطر رتبه‌بندی می‌شود که در 25 درصد بالایی افراد مورد آزمایش قرار گیرد. به هر شرکت کننده یک امتیاز شمارش عوامل خطر، یک امتیاز برای هر یک از هفت عامل خطر طبقه بندی شده به عنوان پرخطر اختصاص داده شد. سپس مردان بر اساس اینکه آیا در طول دوره پیگیری شش عامل پرخطر یا بیشتر در آنها ایجاد شده باشد یا نه، طبقه بندی شدند.

پرفسور Lee،می گوید: داشتن شش عامل پرخطر یا بیشتر از نشانگرهای قلبی متابولیکی نشان می دهد که یک فرد به احتمال زیاد به بیماری قلبی متابولیک مبتلا می شود یا تاکنون به آن مبتلا شده است.

محققان دریافتند:

•         بین سنین 33 تا 65 سال، میانگین تعداد فاکتورهای پرخطر قلبی متابولیکی حدود یک مورد در هر دهه افزایش یافته است، به طور متوسط ​​3.8 عامل خطر در سن 65 سالگی، و به دنبال آن افزایش آهسته تری در هر دهه، پس از 65 سالگی مشاهده شد.

•         در تمام سنین، شرکت کنندگانی که سطوح بالاتری از روان رنجوری داشتند، تعداد بیشتری از عوامل پرخطر قلبی متابولیکی را نیز داشتند.

•         روان رنجورخویی بالاتر با 13 درصد احتمال بیشتر برای ابتلا به شش عامل خطر بیماری متابولیک قلبی، پس از تنظیم ویژگی های جمعیت شناختی (مانند درآمد و تحصیلات) و سابقه خانوادگی بیماری قلبی، همراه بود.

•         سطوح بالاتر نگرانی با 10 درصد احتمال بیشتر برای ابتلا به شش عامل خطر بیماری قلبی متابولیکی پس از تنظیم مشخصات دموگرافیک همراه بود.

پرفسور Lee، گفت: ما دریافتیم که با افزایش سن مردان، از 30 سالگی تا 80 سالگی، خطر بیماری قلبی افزایش می‌یابد، بدون توجه به سطح اضطراب، در حالی که مردانی که سطوح بالاتری از اضطراب و نگرانی داشتند به طور مداوم در طول زمان احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری‌های قلبی متابولیکی نسبت به افرادی با سطوح پایین‌تر از اضطراب یا نگرانی، داشتند.

محققان اطلاعاتی در مورد اینکه آیا شرکت کنندگان مبتلا به اختلال اضطراب تشخیص داده شده بودند، نداشتند. درمان استاندارد مبتنی بر شواهد برای اختلالات اضطرابی شامل روان درمانی یا دارو درمانی یا ترکیبی از این دو است.

پرفسور Lee، گفت: در حالی که ما نمی دانیم که آیا درمان اضطراب و نگرانی ممکن است خطرات قلبی متابولیکی را کاهش دهد، افراد مضطرب و مستعد نگرانی باید توجه بیشتری به سلامت قلب و عروق خود داشته باشند. برای مثال، این افراد ممکن است بتوانند با انجام معاینات روتین سلامتی و پیشگیرانه برای مدیریت سطوح خطر بیماری قلبی متابولیکی (مانند مصرف داروهای فشار خون بالا و حفظ وزن سالم)، احتمال ابتلای خود به بیماری قلبی متابولیک را کاهش دهند.

مشخص نیست که نتایج این تجزیه و تحلیل تا چه حد برای عموم مردم قابل تعمیم باشد زیرا شرکت کنندگان در مطالعه همگی مرد و تقریباً تماماً سفیدپوست بودند. علاوه بر این، اگرچه شرکت کنندگان به مدت چهار دهه تحت نظر قرار گرفتند، اما زمانی که مطالعه شروع شد، میانسال بودند.

در مطالعات آتی مهم است که این ارتباطات در میان زنان، افراد از گروه‌های نژادی و قومی مختلف، و در نمونه‌های متفاوت‌تر از نظر اجتماعی-اقتصادی ارزیابی شود و بررسی گردد کهچگونه اضطراب ممکن است با ایجاد عوامل خطر قلبی متابولیک در افراد بسیار جوان‌تر ارتباط داشته باشد.

منبع:

https://www.newswise.com/articles/men-who-worry-more-may-develop-heart-disease-and-diabetes-risk-factors-at-younger-ages